zondag 16 december 2012

Spannende tocht in het donker

Op deze zeer drukke zondag, waarop naast een speciale wolvendag van Natuurmonumenten ook nog een grote verzekeraar voor erg veel bezoekers zorg draagt, zijn we met drie rondleiders voorbereid op een wat grotere stroom liefhebbers voor de tocht in het donker.

Mijn schoonzuster Marijke Z doet de voorbereidingronde samen met Hillie vdW; hierbij  moeten allerlei atributen worden klaargezet en worden lichtjes en vuurtjes ontstoken. Daarna kunnen de deelnemers van start die in het Zeeuwse kerkje zijn ingedeeld in drie groepen.



Ik mag met de eerste groep vertrekken, een groepje met veel kinderen, en al direct bij de overgang van het klinker-zandpad naar de kasseien, kijken ons twee wolven-ogen aan vanuit het bos. Na mijn verhaal over de wolven in Limburg rond 1890 wordt het echt spannend want we moeten de bewoners van boerderijen in de buurt gaan waarschuwen voor de aanwezigheid van een of meer wolven.
Bij de boerderij van Zeijen ontdekken we dat de kippenren nog open staat en bij de plaggenhut struikelen we over een turfstapel waar we even aan voelen en ruiken om te ontdekken wat turf eigenlijk is.
Uiteindelijk durven ook alle kinderen even de plaggenhut van binnen te bekijken, alhoewel het er donker en vochtig is.
Bij het arbeidershuisje van Damwoude (van Feenstra met hun 11 kinderen) onderzoeken we het hûske dat buiten staat en dat dient als toilet. Even denken we met elkaar aan onze luxe WC's thuis.
Via een wankel houten bruggetje van wiebelige planken bereiken we hand-in-hand de overkant bij Beerta. Helaas zijn er geen sterren aan de hemel maar wel horen we steeds een uiltje dat waarschijnlijk in de spanten van de grote deel huist. We bekijken de kippen die achter een gesloten deur heerlijk zitten te slapen, en via de donkere gang lopen we naar de keuken waar we in de bedstee controleren of de meid al slaapt.
We ontdekken niemand dus leggen we een briefje op tafel om de bewoners te waarschuwen tegen de wolf.
Na deze spannende tocht door de grote boerderij bereiken we een zanderig paadje langs de akker waar we allemaal een handje wit zand toevoegen aan het heldere loopvlak. We horen dat er regelmatig wolvensporen gezien zijn in dit lichte zand. Via dit zanderige pad bereiken we weer het kasseienpad en in de verte schemert licht van het kerkje. In het bos is weer goed een uiltje te horen maar geen huilende wolven.
Aan het einde van deze donkere tocht (geloof me, dit vergeten kinderen niet snel) krijgen alle kids een kaarsje met een kaartje dat hen herinnert aan deze moedige tocht.

Als ik terug ben staat alweer een enthousiaste familie op me te wachten met twee leergierige superactieve zoons die beiden een van de lantaarns voor me dragen. Ook met hen maak ik een ronde door de duisternis en met veel plezier ontfutselen de jongens me het geheim van de uil die we in de verte dachten te horen. Wel melden ze nog even dat de tocht door de donkere boerderij van Beerta erg spannend was. Rondlopen in een stikdonkere keuken en een beetje voelen wat je denkt te zien. Ja daar wordt je stil van.


donderdag 13 december 2012

Uitje van Juridische Zaken

Vandaag is het een gure ijskoude dag, en toch is het mooi weer. Ideaal voor een rondleiding als je een beetje dik winterproof gekleed bent.
De juridische medewerkers van een verzekeringsbedrijf zijn wel bestand tegen een buitenwandeling in de kou, maar gezien de kleding toch niet al te lang achter elkaar. Daar is meteen mijn uitdaging.

De tram weigert ons mee te nemen omdat ze te vol zitten, dus via Harreveld bereiken we de beschutting van de rosoliemolen, waar Hans v Z op indringende wijze de geschiedenis en werking van dit technisch wonder uit de doeken doet. Blij verrast met deze interessante start, kom we bij Fiona in Vierhouten waar we leren wanneer welke mutjes gedragen worden. Dan is er de tram en met de verwarming hoog komt mijn uitleg goed binnen. In de remise maken we kennis met de verschillende trams, de geschiedenis en met de redenen waarom het museum een tramlijn heeft aangelegd.  In de Van Gend en Loos loods is (met dit kleinere groepje) genoeg ruimte om allemaal even een ritje in de postkoets te maken. Met de rest van de groep maken we kennis met de achtergronden van de overdracht van de Tielse loods naar het museum.

Hans laat in de smederij de groep zien hoe je vrij snel een flesopener kunt smeden, en de mandenvlechter toont zijn kunnen met een hangmandje.
In de bakkerij wordt duidelijk hoe je brood bakt op een takkenoven. Het is er warm en het ruikt er vooral erg lekker.  Ik neem afscheid van de groep onder veel dankzeggingen.

Rondleiders Openluchtmuseum in 2008

maandag 3 december 2012

Hulporganisatie in kou en sneeuw

Vandaag zijn meer dan 150 mensen van een hulporganisatie in het museum voor een bedrijfsdag. Met acht rondleiders mogen we deze groep in clubjes van pakweg 20 man rondleiden door het vers besneeuwde museumpark, terwijl het natte sneeuw regent.

Stevige natte sneeuw op 3 december 2012 (foto WL)

Met een enthousiaste groep hulpverleners start ik in de rosoliemolen waar Hans v Z de scepter zwaait, en hij heeft er veel zin in. Een koe die de voorraad lijnzaadkoeken weet te bereiken is ten dode opgeschreven want  zij zal geen maat houden en daar kunnen al die koeiemagen niet tegen.

Aan de overkant vertelt Vlien in Harreveld over de verwerking van vlas. Eerst door de rekel en dan over de hekel halen. De man zit dan achter het weefgetouw, aldus Vlien.

Ingrid is ook al zo gemotiveerd en in Vierhouten boeit ze zowel vrouwen als mannen met het verhaal over de mutsen en de kleding. En het is er lekker warm met dat haardvuur.

Met de tram rijden we naar de tramremise en Van Gend en Loos, vanwaar we lopen naar de pauzeplaats in de picnicloods. Voor ieder is er warme chocolade, die helaas is geplaatst voor het beeldscherm met het wolvenverhaal. Leendert had me nog zo op het hart gedrukt om daar met deze hulpverleners naar toe te gaan. Helaas lukt het met de vele zich warmende groepen tegelijk niet om daar iets zinnigs te vertellen.

Met mijn groep loop ik naar smid Hans die op bijna cabaretteske manier zijn vakmanschap laat zien bij het smeden van een flesopener (pretwipper genoemd). De groep geniet.

Bij de bakker is het heerlijk warm en geurig. De bakker is er niet vandaag dus de oven staat open en goed is dan te zien hoe met takkenbossen de oven heet gestookt wordt. Een toevallig toppertje.

Via de ophaalbrug bereiken we Het Paard van Marken waar de lunch de waterkoude mag verdrijven.

Ik voel en zie en hoor dat men het erg naar de zin heeft gehad. Een mooi moment voor een rondleider.




Rondleiders Openluchtmuseum in 2006